Casau perdut

Un líber chicòi entà-d un plaser grand e que i cap ua pròsa de las bèras ! Si de-còps la poesia de Bernat Manciet e dèixa hred lo legidor per tant d’estar pro “clusa”, la pròsa soa, au contra, be’s dèixa presar com un bon vin claret de Gasconha !...

Lo son parlar negue de la Lana-Gran, esquèrr e retrèit, que l’a sabut hauçar, xens nat trabuc, au nivèu d’ua lenga literària d’excepcion.

Casau perdut, aqueths intemporaus cortets soviéners de l’autor deu Gojat de noveme, que son ua de las jòias de la literatura gascona deu sègle XXau.

Tot gascon qui sap la soa lenga, haut o baix, que diuré aver legit aqueth cap-d’òbra. Qu’es atau tabé que’s sent la necessitat de sauvar un país e ua lenga qui pòden har escríver tan bèras pajas...

Bernat Manciet, vadut a Sabras en 1923, se morí au Mont-de-Marçan en 2005. Qu’estó un deus escrivans mages de l’arrevitada de las letras d’òc de la segonda part deu sègle XXau.